Celeste Lupus

Van de minister moet in de gemeente Westland een islamitische school komen. Dit op grond van een uitspraak van de Raad van State, gebaseerd op artikel 23 lid 7 van de Grondwet, inhoudende het recht van het bijzonder onderwijs op bekostiging op gelijke voet met het openbaar onderwijs. De gemeenteraad van de gemeente Westland verzet zich hiertegen.

In de uitzending Nieuwsuur op de teevee gisteren kwam een professor uitleggen dat de gemeenteraad hier geen zeggenschap over heeft, dat heeft de minister van onderwijs. De professor liet wel doorschemeren dat hier een probleem ligt, het voldoen aan de burgerschapsplicht die men als Nederlander heeft.

De problemen met het Haga lyceum in Amsterdam herinnert men zich, die spreken boekdelen. Het onderwijs daar voldoet er niet aan, het bestuur weigert op te stappen en wordt daarin gesteund door de (islamitische) ouders. Toch moet de overheid voor dat onwelgevallige onderwijs met geld over de brug komen.

Een Amsterdamse wethouder kwam eerder in Nieuwsuur uitleggen dat het bestuur van het Haga lyceum moet opstappen, maar dat Amsterdam wel een islamitische school nodig heeft. Waarom Amsterdam een islamitische school nodig heeft werd niet uitgelegd. Kennelijk sprak dat voor deze wethouder als vanzelf.

Voor mij spreekt dat niet vanzelf. Nergens ligt vast wat godsdienst eigenlijk is. Artikel 23 lid 7 van de Grondwet geeft vrijheid van onderwijs op basis van een godsdienstige overtuiging zonder dat aan kwalitatieve normen te onderwerpen. Bij bestuurder en wetgever blijft de overtuiging leven dat godsdienst, in het bijzonder de islam, te verenigen is met westerse democratische beginselen.

Het is interessant na te gaan wat godsdienst eigenlijk is. Een wettelijke definitie ontbreekt. Ook theologen weten er geen raad mee. De etymologie verklaart godsdienst als het persoonlijk geloof in een niet zinnelijk waarneembare macht van wie hij zich afhankelijk voelt voor het vinden van zijn heil, zijn welbevinden, zijn geluk. In die omschrijving is godsdienst een louter persoonlijke erkenning van een buitenzinnelijke macht en niet een onderwerping aan een wereldse gemeenschap.

Maar de vijf pijlers van de islam zijn allereerst de getuigenis van het geloof, dat wil zeggen men moet ervoor uitkomen dat men gelooft, als tweede de vijf dagelijkse openlijke gemeenschappelijke gebeden geknield met het gezicht naar Mekka met het opsommen van uit het hoofd geleerde teksten, als derde het vasten tijdens de ramadan, als vierde een kerkbelasting en als vijfde de pelgrimstocht naar Mekka.

Zelfs als men alleen maar de eerste pijler neemt, de openlijk uit te spreken getuigenis van Allah la il Allah, Mohammed rasoel Allah, ofwel er is maar één god en Mohammed is zijn profeet, ook dan kan men niet spreken van een godsdienst omdat de louter persoonlijke erkenning van een buitenzinnelijke macht ontbreekt en in plaats daarvan het behoren tot een wereldlijke islamitische gemeenschap een absolute voorwaarde is.

Het ontbreken van een wettelijke definitie is funest. Vooral omdat die wettelijke vrijheid van godsdienst inhoudt een erkenning door de overheid van de geloofsbelijdenis. Voor de moskeeganger versterkt dat het geloof in de onfeilbaarheid van wat er geleerd wordt, ook al staat dat haaks op de westerse cultuur, zo moeizaam opgebouwd na eeuwen strijd.

Wanneer komt men tot het inzicht dat men zich met die godsdienstvrijheid in eigen voet schiet? Men leze hierover mijn boek Europa’s ondergang, uitgebracht bij Uitgeverij Aspekt te Soesterberg onder ISBN nummer 978-94-6338-579-4.

CULTUUR EN POLITIEK

In de politiek is cultuur altijd een ondergeschoven kind gebleven. Het werd gezien als een speeltje van de elite waar de gewone man niets mee op had. Dat schijnt nu toch te veranderen. Gelovige mensen herkennen in Forum voor Democratie iets dat hen ter harte gaat, terwijl die partij geen geloofsrichting aanhangt. Dat ging mij door het hoofd tijdens het televisiedebat gisteren tussen Baudet en Rutte. In de verkiezingen gaat het vooral om klimaat, economie, immigratie en veiligheid. Cultuur blijft een stiefkind. Maar niet bij Baudet. Hij beseft als één van de weinige politici dat in ons welvarende land het welzijn voor het overgrote deel bepaald wordt door cultuur. Gelet op het overgewicht van een groot deel van de bevolking, vooral onder laag opgeleiden, kan niet langer volgehouden worden dat het hen mankeert aan materiële zaken. Dat men zich toch vaak niet prettig voelt zal komen door iets anders. Dat gemis aan cultuur, dat langzaam maar zeker ook in brede kring gevoeld wordt, zal het succes van Thierry Baudet verklaren, die in vroeger tijden misschien als een wereldvreemde kamergeleerde weggezet kon worden, waarvoor Rutte hem in het debat ook probeerde te slijten, maar nu niet meer.

Dank zij Baudet krijgt de politiek toch te maken met dat verschijnsel, dank zij, of minder ironisch, als gevolg van de immigratie. En ik moest ook denken aan die uitzending van Pauw eergisteren waar een jonge schrijver van Turkse afkomst te gast was. Hij heette Eus en zou het boekenweek essay schrijven. Ik herinnerde mij hem door een boek van mijn kleinzoon, waaruit ik een paar hoofdstukken had gelezen. Het was een autografisch boek van Eus over zijn jeugd in Deventer waar hij geboren is, wat ik met hem gemeen heb. In zijn boek schrijft Eus over de Turkse immigrantencultuur daar. Het is weinig verheffend, de vader voert niets uit, heeft nooit gewerkt, is vaak bezopen en leeft van de bijstand. Eus gaat vaak met het gezin op familiebezoek naar Turkije, ziet de verschillen en heeft een vernietigend oordeel over de toegevoegde waarde van immigranten aan de Nederlandse samenleving. Eus heeft weinig op met Kader Abdolah, die het Huis van de Moskee schreef, naar ik begrijp een verheerlijking van de islamitische cultuur. Eus vertelde verder dat hij in de Nederlandse literatuur een controversieel geluid miste, zoals vroeger bij schrijvers als Jan Cremer en Gerard van het Reve het geval was. Wat in de uitzending recht gezet had moeten worden, helaas uit de weg werd gegaan, was dat zoiets ligt aan de commerciële uitgeverij, niet aan de schrijvers.

Aan diezelfde tafel bij Pauw zat ook de socialistisch voorman Lodewijk Asscher, die verlekkerd toekeek hoe een jonge allochtoonse schrijver de Nederlandse cultuur had weten te verrijken. Het alom geroemde aforisme van onze grote vaderlandse filosoof Johan Cruijff ging mij door het hoofd, die had gezegd: elk nadeel hep ze voordeel. En inderdaad, ik moest het Asscher nageven, Eus sloot aan bij die oude Hollandse nuchterheid, die niets op had met een cultuur om niemand voor het hoofd te hoeven stoten, maar in plaats daarvan wel een dolk in de rug.

Thierry Baudet is tegen de Europese Unie, tegen Juncker, Timmermans en Verhofstadt, tegen een Europees leger. Hij ziet de nationale soevereiniteit te grabbel gegooid in het stelsel van die Unie. Hij ziet niets in klimaatpolitiek, statiegeld op plastic flessen is onzin. Het is een greep uit wat hij zo nu en dan en ook weer gisteren in het programma Jinek op teevee te berde bracht. Hij werd bijgestaan door Derk Jan Eppink, een voormalige Europarlementariër, die de Europese Unie ook niet ziet zitten. In zijn boek De aanval op de natiestaat ziet Baudet de Europese Unie als een gevaar voor de Europese cultuur, vooral door het aan de afzonderlijke landen opgedrongen immigratiebeleid. Het is waar dat een vreemde cultuur hier kon binnendringen, gebruik makende van ons grondrecht op godsdienstvrijheid, wat een bom legt onder onze beschaving, omdat die vreemde cultuur dat juist wil bestrijden. Derk Jan Eppink meent dan dat onze godsdienstvrijheid geweld wordt aangedaan. Hij had beter kunnen zeggen dat daar misbruik van gemaakt wordt. Het is de vraag echter of dat alles niet zou zijn gebeurd zonder de Europese Unie. Het immigratiebeleid is ook door nationale politici verkeerd beoordeeld, uit naïviteit over wat men binnen haalde, door andere duistere motieven die onderhuids bij politici leven, die zij niet aan de openbaarheid prijs geven en waar de nietsvermoedende burger nooit achterkomt. Het is begonnen met de gastarbeiders, door het misbruik van de sociale voorzieningen waardoor de industrie geen arbeiders meer kon krijgen. Daarna het vluchtelingenbeleid waardoor ondanks alle bewijzen voor mensensmokkel politici het land lieten volstromen met zogenaamde vluchtelingen. Thierry Baudet ziet dat als een gevolg van de Europse Unie. Dat is niet waar. Ook zonder de Europese Unie zou dat gebeurd zijn. Het was de tijdgeest van het zogenaamde correcte denken dat door Europa waaide, waarin geschermd werd met mensenrechten waarmee op grote schaal gegrossierd werd en waarschuwingen voor inbreuken op de eigen cultuur werden afgedaan als fascistoïde. Het was en is een verkeerd geloof in de mogelijkheden van de mens, alsof de zegeningen van de West-Europese rechtsstaat tot ieders verbeelding spreken. Thierry Baudet heeft gelijk dat de huidige Europese instellingen ondemocratisch zijn. In theorie kan men het tegendeel volhouden, maar de indirectheid van die beweerdelijke democratie heeft eerder tot gevolg dat de bewindsman van het collectieve gedachtegoed vervreemdt dan dat hij er naar handelt. Een Raad van Europa, een Europese Commissie, een Europees Parlement, een Europees Hof, het zijn instellingen die in de verste verte niet voldoen aan het door Montesquieu geschapen stelsel van de trias politica, wat de werkelijke grondslag is van onze democratie. Het is waar, de Europese Unie is niet democratisch. Het kent geen rechtstreekse verkiezingen van hen die aan het roer zitten. Het is verzand in een bureaucratisch stelsel dat gemakkelijk kan ontsporen, door zich niet te hoeven verantwoorden tegenover de burger, zoals dat bij nationale verkiezingen wel het geval is. Maar de aanval van Baudet op Verhofstadt begrijp ik niet. Die zit in het Europese parlement, die wil een Verenigde Staten van Europa, waarvan ik aanneem dat hem daarbij het model van de Verenigde Staten van Amerika voor ogen staat. Dat Amerikaanse model is buitengewoon democratisch, veel democratischer dan onze Europese nationale stelsels. Zijn afkeer van Timmermans en Juncker begrijp ik beter. Hij ziet die als apparatsjiks, hoge ambtenaren in de Sovjet Unie die daar in feite de dienst uitmaakten. Thierry Baudet speelt in op het nationale ongenoegen. Voor de houdbaarheid van zijn gedachtegoed zou ik hem de raad willen geven nog eens goed na te denken waar hij het over heeft. Als hij echt geen windmolen- en zonnepanelenparken wil moet hij inzetten op rantsoenering van klimaatbedervende artikelen in plaats van het klimaatbederf te ontkennen, waarmee hij zich slechts schaart bij de mens die gelooft dat de aarde plat is.

VOLKSRAADPLEGING OF REFERENDUM

Is een referendum wenselijk of niet? Wat is het eigenlijk? Het wordt verdedigd om de kiezer meer inspraak te geven. Maar het is iets anders dan de gekozen burgemeester, of zoals in de Verenigde Staten de gekozen rechter, openbare aanklager en politiecommissaris. Een referendum kan over ieder geschilpunt gaan, te bepalen door de verzoekers zelf. D’66 wilde het indertijd, misschien nu niet meer als je het zwalkende beleid van die partij bekijkt. Forum voor Democratie heeft het als pijler van zijn politieke programma gemaakt. De VVD, met name bij monde van Hans Wiegel, is mordicus tegen. Het raadgevend referendum heeft het maar kort uitgehouden, werd na de uitslag over het associatieverdrag met Oekraïne schielijk weer ingetrokken. In het Verenigd Koninkrijk levert het referendum over de Brexit verhitte discussies op. Is het wenselijk van iemand een oordeel te vragen die niet kan overzien wat de gevolgen zijn? Ik zou daarom zeggen dat het middel alleen geschikt is als het over duidelijke kwesties gaat. Bijvoorbeeld over het koningschap. Dat instituut dient alleen de roddelbladen. Bij abortus ligt het veel moeilijker. Beseffen de mensen wel waar het over gaat? Wordt men niet gemanipuleerd door kerkvaders die leven in de duistere middeleeuwen, die volgelingen bedreigen met hel en verdoemenis als hun gezag niet aanvaard wordt en zo ingrijpen in het persoonlijke leven van de enkeling? Naar mijn mening kan een referendum alleen verdedigd worden als de uitslag door het overgrote deel van de bevolking gedeeld kan worden. Daaraan voldoet noch het Brexit referendum, noch het Oekraïne referendum. Als er geen hoge opkomstdrempel, gecombineerd met een duidelijke gekwalificeerde meerderheid vereist wordt leidt een referendum tot niets. De onvrede blijft, kan tot verdere verdeeldheid leiden, tot meer onrust, zoals het Brexit referendum te zien geeft. In de meeste gevallen zal daarom een referendum niet nodig zijn, want er zal dan in het algemeen al een stilzwijgende consensus over het betreffende onderwerp bestaan. Het referendum heeft alleen zin als het volk zich daarmee kan keren tegen een falend bestuur, een falende volksvertegenwoordiging. In het Verenigd Koninkrijk zien we met het Brexit referendum de kwalijke gevolgen. Meer dan vijf miljoen mensen tekenen een petitie om een tweede referendum, dat wordt geweigerd omdat dan de democratie geweld aangedaan zou worden. En dat terwijl het algemeen aanvaard is dat de koper van consumentengoederen een bedenktijd wordt gegund om hem te beschermen tegen een overijlde beslissing. De uitslag van het Brexit referendum is het gevolg van het immigratieprobleem, de bescherming van de grens tegen gelukzoekers. Het is zonder meer waar dat wat dat betreft de Europese Unie een risico vormt. Het is onbegrijpelijk dat de verdediging van de landsgrenzen een nationale aangelegenheid is, die lek geschoten wordt door een Europees immigratiebeleid. Open grenzen zijn prachtig, maar alleen onder bepaalde voorwaarden, zoals een effectief Europees leger dat kan optreden tegen ongewenste vreemdelingen. Dat Europese leger is er niet. Wel een Bolkestein directief waardoor een Roemeense schoenlapper met een dubieus diploma kan concurreren met zijn Franse collega die de waarde van zijn opleiding in rook ziet opgaan. Er is dus veel mis met die Europese Unie. Nimmer is nagedacht over de voorwaarden waaronder dat beoogde economische model kan functioneren zonder bijverschijnselen waardoor het kind met het badwater weggegooid wordt. Ik zou daarom zeggen laten we sleutelen aan die Europese Unie om ons de narigheden van een referendum te besparen.

De aanslag in de tram in Utrecht gisteren maandag 18 maart 2019 riep verkrampte reacties op. In Pauw en Jinek op de teevee gisteren reageerde Frits Wester verontwaardigd op de reactie van Thierry Baudet, die een verband legde met de immigratie. Als een geboren Drent zoiets gedaan had zou de wereld er niet bol van hebben gestaan. De aanslagpleger was een doodgewone crimineel, zo moeten wij Frits Wester begrijpen. Een woordvoerster van het openbaar ministerie was genuanceerder. Volgens haar kan een terroristische daad een samenloop zijn van louter crimineel gedrag en terroristisch oogmerk.

Het probleem met zulke discussies is dat men weigert het wezen van de zaak te zien. Er wordt stilzwijgend van uitgegaan dat de normen van onze westerse samenleving gedeeld worden door weldenkende immigranten. Dat is niet zo. De westerse en oosterse culturen verschillen volledig. Het is maar heel weinigen gegeven zich los te maken van hun eigen achtergrond en die te verloochenen. Zelfs een weldenkende burgemeester Aboutaleb van Rotterdam kan dat niet. Hij weigert de ideologie die tot nine eleven heeft geleid te veroordelen, omdat het hun geloof is. Ook hij zou de sharia ingevoerd willen hebben, keurt het alleen af omdat er in het westen geen draagvlak voor is.

Zo loopt men voortdurend achter de feiten aan. Minister-President Mark Rutte, de burgemeester van Amsterdam Halsema zijn verbaasd dat de ouders van leerlingen op die islamitische school in Amsterdam, het Haga Lyceum, het bestuur niet weg willen hebben terwijl dat bestuur lak heeft aan onze grondwet.

Wij moeten onder ogen durven zien dat er met de immigratie een monster is geschapen. Door van immigranten integratie te verlangen wordt er tegelijkertijd een al dan niet ondergrondse haat tegen het westen geschapen omdat daarmee voor de immigrant zijn eigen normen en waarden worden miskend. Prof. Pinto heeft in zijn boek De piramide van Pinto een poging gedaan de ware aard van de immigrant te onderkennen, of hij werkelijk bereid is westerse normen en waarden te aanvaarden. Echter het kwaad is al geschied en ik zie ook niet direct een oplossing hoe dat te keren.

Er is nog een ander probleem. Dat is dat de gevestigde politiek de gemaakte fouten niet wil of kan erkennen en halsstarrig blijft geloven in het eigen gelijk, dat integratie de oplossing is en dat het ook kan. Iedere criticus wordt bestempeld als racist en zo gooit men olie op het extremistische vuur.

Ine Veen schreef een boek over de moord op Pim Fortuijn, volgens haar een complot van de gevestigde elite. Het is inderdaad ongelooflijk dat zijn moordenaar al na twaalf jaar weer vrij kon rondlopen en wellicht een uitkering geniet van uw belastinggeld.

Ik had vannacht een nare droom, dat Thierry Baudet hetzelfde kan overkomen.

Het is gebruikelijk bij het begin van het nieuwe jaar elkaar voorspoed en gezondheid te wensen en aan het einde daarvan vast te stellen dat daar weinig van terecht is gekomen.

Deze zwartgallige ontboezeming van een azijnpisser ontstaat bij de herinnering aan wat er de afgelopen zestig jaar is voorgevallen op wat nu toch wel het belangrijkste onderwerp is geworden, al willen velen daar weinig van weten. De rampspoed moet eerst over ons komen om dan met ontzetting vast te stellen dat het gedaan is met het lieve leven. Hier in Frankrijk zie je gele hesjes met spandoeken als Je m’en fou des ordonnances, je veux vivre! Oftewel Ik heb schijt aan die regels, ik wil leven! Ziehier ons vooruitzicht. De club van Rome voorspelde al lang geleden een angstwekkend scenario, dat werd en wordt weggelachen. Die opstand van de gele hesjes komt voort uit de weigering offers te brengen. Wat telt is de pouvoir d’achat, de koopkracht, het andere niet. Ook regeringen, economen hebben daar schijt aan. Voor hen telt slechts de groei, om daar hun tekorten mee te financieren, terwijl het een negatieve wissel op de toekomst is en de groei het klimaat verder vervuilt. En nu moet er plotseling geld op tafel komen om de klimaatdoelstellingen te halen. Daar heeft niemand zin in. Iedereen wijst naar een ander die het offer moet brengen. Laat het bedrijfsleven het maar betalen. Daar is veel voor te zeggen, vooral wat betreft de vervuilende industrie, de vervuiler moet betalen. Dat lijkt mooi, maar werkt alleen maar als de burger zelf de broekriem aantrekt. Door geen vervuilende producten te kopen. Door niet in opstand te komen tegen verhogende belastingen die de vervuilende producten duurder maken. Ook voor de niet vervuilende industrie geldt dat het afromen van winsten ook de eenvoudige burger zal raken. Er zal minder dividend uitgekeerd worden aan pensioenfondsen. Terzijde, dat niet doorgaan van de afschaffing van de dividendbelasting blijft toch een vuiltje. Die twee miljard gaan nu niet naar Nederland, maar naar de Britten die Unilever niet hebben laten gaan. Dus, Lilianne Marijnissen en Jesse Klaver of toch Schoppen, hadden jullie niet beter kunnen nadenken? Waarschijnlijk niet, want ze schijnen geen benul te hebben van de bedrieglijke waarde van het geld. Terug naar die andere ellende. Naar Den Uyl en het energiebeleid. Die was in de jaren zestig van de vorige eeuw minister van Economische Zaken en van 1974 tot 1978 minister president. Hij wilde zo snel mogelijk het aardgas uit de grond hebben om daar leuke dingen mee te kunnen doen. Zijn nachtmerrie was een nieuwe technologie die het aardgas overbodig zou maken. Het geld lag dan niet meer voor het oprapen. Dus niet investeren in een leefbare toekomst, potverteren maar. Nu dat alsnog moet zijn de rapen gaar. Die huizen in Groningen staan op instorten en de zeespiegel stijgt verder.

Ik wens u het allerbeste, weet niet of u daar blij mee bent.

Toespraak Emmanuel Macron tot het Franse volk

Landgenoten, Mes chers compatriotes,

Jullie willen meer geld. Dat is gemakkelijk, we drukken gewoon wat bij. Maar jullie willen ook nog wat anders en dat is meer koopkracht, plus de pouvoir d’achat. Jullie willen meer krijgen voor hetzelfde geld. Dat is lastiger, want als ik jullie meer geld geef gaan de prijzen omhoog. Ik kan wel een wet maken dat de prijzen niet omhoog mogen, maar dan worden we leeg gekocht door het buitenland en dan hebben jullie helemaal niets meer. Dus met geld gaat het niet.

Laten we wat anders proberen. We betalen jullie met onze bezittingen. Daar kunnen jullie niets op tegen hebben. Want dan zijn jullie meteen van die rijke stinkerds af. Dan zijn jullie de baas, kunnen jullie met die fabrieken, kastelen en wat niet al doen wat je wilt. Je hebt het dan helemaal voor het zeggen, in eigen hand om die koopkracht op peil te houden. Er zit wel een risicootje aan, want je kunt ook failliet gaan en dan heb je helemaal niets meer, ook geen koopkracht. Ja, dat is sneu, maar het is niet anders.

Maar goed, ik neem aan dat jullie je best zullen doen om die koopkracht op peil te houden. Er zit alleen weer een vervelend dingetje aan. Met die 35-urige werkweek hou je die koopkracht niet op peil. Het is dus flink aanpoten geblazen. Ik zag één van jullie op de teevee, een hele kalme man. Hij zag er helemaal niet vermoeid uit. Hij zou zo van vakantie terug gekomen kunnen zijn. Hij protesteerde, zonder de boel aan diggelen te gooien. Kijk, daar heb ik nou respect voor. Dat is nog eens zelfbeheersing. Maar hij protesteerde wel. want hij verdiende maar 800 euro in de maand. Waarom hij zo weinig verdiende vertelde hij niet. Maar die 800 euro kan natuurlijk helemaal niet. Ik verdien veel meer. Ik zou hem best mijn baantje willen geven, want hij verdient meer. Dan slaan we twee vliegen in één klap. Jullie zijn van mij af en jullie hebben het zelf voor het zeggen. Je moet dan wel zelf zorgen dat die huursubsidie van jullie en meer van die hebbedingetjes in stand blijven. Ik noem die ziekenhuizen en de hele verder rataplan er maar niet bij, maar dat begrijp je zelf wel. Staken is natuurlijk helemaal van de zotte, is er niet meer bij. Jammer, maar toch. Als je de boel in diggelen gooit komt het voor eigen rekening.

Even goede vrienden. Ik laat het aan jullie over.

Het volk was redeloos, de regering radeloos, het land reddeloos. Dat was het volksgezegde in Nederland in het rampjaar 1672. Zo lijkt het in Frankrijk heden ten dage. De gele hesjes zijn een bedreiging voor de republiek. De vonk kan overslaan naar politie en leger en dan is het land stuurloos, beland in anarchie. Het verstand regeert niet meer. Kortzichtigheid is troef. Er is geen debat. Opstandelingen hebben geen leider, geen plan behalve het eigen belang. Vanwege de klimaatverandering zullen offers gebracht moeten worden. In een acute oorlogssituatie is die bereidheid er misschien. Toch in de jaren dertig toen aartsvijand Duitsland zich bewapende deden socialistische leiders onder Léon Blum of er niets aan de hand was.

Nu zien de klimatologen de ramp naderen. Maar het volk niet. Noodzakelijke maatregelen om de aarde te redden worden niet begrepen. Donald Trump lacht in zijn vuistje. Die betweterige Fransman, die hem de les wilde lezen, komt van een koude kermis thuis.

Kalmte, kalmte, wordt er wanhopig geroepen, laat het verstand terugkeren. Maar de opstand der horden is daar, om zo het land, hun eigen rechten, hun zekerheden, zo moeizaam opgebouwd in een sociale verzorgingsstaat, op het spel te zetten. Wat zullen ze terugkrijgen als de dampen zijn neergedaald en de puinhopen zichtbaar geworden?

Ook in Nederland worden gele hesjes gevreesd. Zij staan voor het recht om dat in eigen hand te nemen. Ieder voor zich, allen voor één. Dat is de leus. Zij lopen voor de natuur uit om de ondergang mogelijk te maken.