Het is gebruikelijk bij het begin van het nieuwe jaar elkaar voorspoed en gezondheid te wensen en aan het einde daarvan vast te stellen dat daar weinig van terecht is gekomen.

Deze zwartgallige ontboezeming van een azijnpisser ontstaat bij de herinnering aan wat er de afgelopen zestig jaar is voorgevallen op wat nu toch wel het belangrijkste onderwerp is geworden, al willen velen daar weinig van weten. De rampspoed moet eerst over ons komen om dan met ontzetting vast te stellen dat het gedaan is met het lieve leven. Hier in Frankrijk zie je gele hesjes met spandoeken als Je m’en fou des ordonnances, je veux vivre! Oftewel Ik heb schijt aan die regels, ik wil leven! Ziehier ons vooruitzicht. De club van Rome voorspelde al lang geleden een angstwekkend scenario, dat werd en wordt weggelachen. Die opstand van de gele hesjes komt voort uit de weigering offers te brengen. Wat telt is de pouvoir d’achat, de koopkracht, het andere niet. Ook regeringen, economen hebben daar schijt aan. Voor hen telt slechts de groei, om daar hun tekorten mee te financieren, terwijl het een negatieve wissel op de toekomst is en de groei het klimaat verder vervuilt. En nu moet er plotseling geld op tafel komen om de klimaatdoelstellingen te halen. Daar heeft niemand zin in. Iedereen wijst naar een ander die het offer moet brengen. Laat het bedrijfsleven het maar betalen. Daar is veel voor te zeggen, vooral wat betreft de vervuilende industrie, de vervuiler moet betalen. Dat lijkt mooi, maar werkt alleen maar als de burger zelf de broekriem aantrekt. Door geen vervuilende producten te kopen. Door niet in opstand te komen tegen verhogende belastingen die de vervuilende producten duurder maken. Ook voor de niet vervuilende industrie geldt dat het afromen van winsten ook de eenvoudige burger zal raken. Er zal minder dividend uitgekeerd worden aan pensioenfondsen. Terzijde, dat niet doorgaan van de afschaffing van de dividendbelasting blijft toch een vuiltje. Die twee miljard gaan nu niet naar Nederland, maar naar de Britten die Unilever niet hebben laten gaan. Dus, Lilianne Marijnissen en Jesse Klaver of toch Schoppen, hadden jullie niet beter kunnen nadenken? Waarschijnlijk niet, want ze schijnen geen benul te hebben van de bedrieglijke waarde van het geld. Terug naar die andere ellende. Naar Den Uyl en het energiebeleid. Die was in de jaren zestig van de vorige eeuw minister van Economische Zaken en van 1974 tot 1978 minister president. Hij wilde zo snel mogelijk het aardgas uit de grond hebben om daar leuke dingen mee te kunnen doen. Zijn nachtmerrie was een nieuwe technologie die het aardgas overbodig zou maken. Het geld lag dan niet meer voor het oprapen. Dus niet investeren in een leefbare toekomst, potverteren maar. Nu dat alsnog moet zijn de rapen gaar. Die huizen in Groningen staan op instorten en de zeespiegel stijgt verder.

Ik wens u het allerbeste, weet niet of u daar blij mee bent.