Blog Image

Celeste Lupus

Over dit weblog

Celeste Lupus schrijft over: literatuur, politiek, filosofie, recht, economie en wetenschap.

Aha Erlebnis

Uncategorised Posted on Tue, June 04, 2024 18:18:47

In mijn bijdrage aan het literaire culturele tijdschrift Bûhne over Sebastian Haffner staat het volgende te lezen:

Het moet gezegd worden, Hitler had zijn tijd mee. De herstelbetalingen op grond van het verdrag van Versailles eisten hun tol en maakten de één na laatste rijkskanselier voor Hitler, Heinrich Brüning, buitengewoon impopulair. Het politieke spel in Duitsland werd onvoorspelbaar. Het strenge regiem van Brüning, het onvermogen van de gewone man zijn leven zin te geven, het maakte dat het land gefascineerd werd toen het gedrocht Hitler op het politiek toneel verscheen. Het werd door niemand serieus genomen. Grotesk als een clown, zelfs voor de gewone man, met zijn verschijning, zijn kapsel als een souteneur, de valse chic, zijn Oostenrijkse dialect, de wilde gebaren als een epilepticus, het ongecontroleerde speeksel door het wilde gepraat, zijn voortdurende winderigheid, de afwisselend vlammende en starende blik van een gestoorde, meer dan de grote dorpsgek  was hij aanvankelijk niet. Ook de inhoud van zijn toespraken met maar één thema, het dreigen om het dreigen, met de daarbij behorende vreugde om het wrede, de bloeddorstige moordfantasieën, het was het gedachtegoed van een geaberreerde geest, de rol van een man uit een gesticht die zich Napoleon waant. En zoals het gaat met een kermisaap, het volk klapt en klapt zonder in de gaten te hebben waaraan het zich uitlevert. Voor de lege en zelfs voor de ontwikkelde Duitser groeide de fascinatie voor het gedrocht, deze clown op het slappe koord. Hoe lang zou hij zich staande kunnen houden?

Ik las het voor aan mijn gesprekspartner en vroeg: ‘Doet je dit niet aan iets denken?’ Zij antwoordde: ‘Neen.’ Ik zei: ‘Aan Trump.’ Zij zei: ‘Ik wist dat je dit ging zeggen.’ Hoe kan het dat ze dit wist terwijl die aha erlebnis niet opgebiecht werd? Ik kan dat alleen maar verklaren door dezelfde fascinatie voor Trump als voor Hitler. Wat is die fascinatie?

Trump, net als Hitler, doet een beroep op de onlustgevoelens van de gewone man. Hij zoekt een zondebok en belooft veel. Als het een wassen neus blijkt of het verkeerd afloopt wijst hij een schuldige aan. De met zorg opgebouwde samenleving, justitie en democratie, die moeten zorgen voor vrede en veiligheid, is een schijnvertoning. Dat is er alleen maar op uit om hem, de grote leider die het beste met je voor heeft, dwars te zitten, hem uit de weg wil ruimen. Het is één groot complot.

Het is een fascinatie die niemand onberoerd laat. Iedereen voelt zich op zijn manier bedrogen. De kleine man door de rijken. De rijken door de belastingen. Eindelijk eens iemand die de waarheid durft te zeggen. Dat eindeloze gepraat, geschipper moet maar eens afgelopen zijn. Daar komen nooit grote daden van. Zo wordt men zich bewust van een collectief onbewuste dat altijd onderdrukt werd. Die bevrijding wordt ervaren als een gelukzaligheid die men ook aantreft in grote voetbalstadions.

Voor vrouwen geldt nog iets anders. Die kiezen voor de sterkere. Zij moeten wel, zij zijn zwakker. Onbewust bewonderen zij iemand aan wie ze zich kunnen onderwerpen. Maar die zij ook denken te kunnen beheersen. Dat gevarengebied is de voedingsbodem voor de aantrekkingskracht die er van uit gaat.

Naarmate hij onverslaanbaar leek veranderde het gedrocht Hitler in een held. Hetzelfde geldt voor de lompe beer Trump. Waar altijd eerbied, heilig ontzag voor leek te zijn wordt in zijn geschreeuw vermalen tot achterhaalde onzin. Het is de fascinatie voor de man die het gemaakt heeft. Een bewondering die zijn gebral tot profetieën doet verheffen waarvoor je op de barricaden gaat.

Net als bij Hitler beseft men niet aan welk gevaar men zich uitlevert. Dat is de macht die men uit handen geeft aan iemand die beweert onfeilbaar te zijn. In de gedachtegang van zo iemand zijn alle middelen geoorloofd. Binnen zijn partij zullen er velen zijn die hem volgen om er zelf beter van te worden. Wellicht menen ze bijtijds aan de teugels te kunnen trekken als het de verkeerde kant op mocht gaan. Maar dat is wedden op een op hol geslagen paard.



INTERNATIONAL COURT OF JUSTICE

Recht Posted on Thu, May 30, 2024 17:35:56

Als gewezen advocaat beoordeel ik het vonnis, arrest of anders benaamde beslissing van het Internationaal Gerechtshof in Den Haag van de Verenigde Naties met het bevel aan Israel te stoppen met het offensief in het zuiden van de Gaza strook als bedroevend slecht. Met geen woord wordt gerept over de oorzaak van het conflict. Ook niet of de beslissing zich wel verdraagt met de gevolgen als er gehoor aan zou worden gegeven, proportionaliteit. Een gebod om zich terug te trekken, de vijandelijkheden te beëindigen als Hamas zich bereid zou verklaren af te zien van terreurdaden had nog voor de hand gelegen. Niets van dat alles. Hamas gijzelt zijn eigen bevolking, stelt ze willens en bloot aan oorlogsgeweld als tactisch wapen om zijn doeleinden na te jagen door te  speculeren op het afgrijzen van en de veroordeling van de wereld voor de gevolgen die Hamas willens en wetens oproept.

Geen woord over het verschijnsel noodweerexces als rechtvaardiging van buitensporig geweld door het slachtoffer. Het geweld door Israel kan daar niet los van worden gezien en kan niet als een op zichzelf staand geval worden beoordeeld. Dergelijke beslissingen doen het recht geen goed. Het heeft geen gezag zoals al wel blijkt uit de verschillende reacties. Dat vele rechterlijke beslissingen daar ook mank aan gaan doet er niet aan af. Van een dergelijk hoogstaand rechtscollege, wat het pretendeert te zijn, mag een andersoortig oordeel verwacht worden. Gemis aan gezag draagt niet bij aan de handhaving ervan. Veroordeling van geweld louter vanwege het geweld heeft geen zin. Op die wijze kan elk politieoptreden veroordeeld worden. En er zijn inderdaad velen die met die gedachte de confrontatie aangaan en zo speculeren op de kortzichtigheid van de mens.

Het leven is een voortdurende strijd. Tegenstellingen zullen nooit verdwijnen. Het recht is een instrument om te streven naar orde en veiligheid, niet om een moreel oordeel te geven. Als daar in wet en rechterlijke beslissingen toch aan wordt gerefereerd is het een middel om zo die orde en veiligheid te bereiken, door een beroep te doen op consensus over morele kwesties.

Het gezag van de Verenigde Naties is zeer beperkt. De door de VN uitgevaardigde Universele Verklaring van de Rechten van de Mens wordt in de meeste landen niet nageleefd. De DDR oftewel  Die Deutsche Democratische Republik was het stuitende levende bewijs van de schaamteloosheid een valse voorstelling van zaken over zichzelf te mogen geven. Het voert te ver hier al die landen op te noemen die grote woorden met de mond belijden om hun gruweldaden te bedekken.

Om gezag te verkrijgen zal een rechterlijk oordeel moeten steunen op de meest elementaire rechtsbeginselen en vermijden dat het gebruikt wordt als politiek instrument. Weerzin tegen oorlog is geen rechtsgrond. Het ICJ rept met geen woord over de aansprakelijkheid van de burgerbevolking in Gaza die voor het overgrote deel de moordmachine Hamas in woord en daad steunt, wat het risico van oorlogsgeweld en de daarmee gepaard gaande bijkomende schade, collateral damage, aanwakkert.

Het recht kijkt naar de intentie van de mens om de aansprakelijkheid voor de door zijn daden ontstane situatie te beoordelen. Overmacht, dwang dwaling en bedrog sluiten aansprakelijkheid uit. Voor een ongeluk of vergissing geldt dat in mindere mate. Het recht richt zich niet primair op vrede, wel op orde. Vrede is subjectief. Orde is objectief. Het is veelzeggend dat het recht geen schuldige kan aanwijzen voor wie een oorlog begint. In het volkenrecht wordt oorlog als eigenrichting niet veroordeeld.

Kritiek op de staat Israel is er zeker. Het glijdt af naar een corporatieve staat waarin religie meer en meer dezelfde schadelijke invloed krijgt als in moslimlanden. Maar laten wij ons niet verblinden. Hamas lijkt de beste schaker die met een koningsoffer, haar eigen bevolking, de wereld achter zich krijgt om zijn tegenstander schaakmat te zetten. Hamas speculeert op de kortzichtigheid van de mens, met succes.

Aan al deze zaken gaat het ICJ voorbij. Dat tast het gezag van de uitspraak aan, dat moet steunen op elementaire rechtsbeginselen ontdaan van hic et nunc. 



Lucifer en Gabriël

Uncategorised Posted on Fri, May 24, 2024 16:45:03

Ooit dachten wij het kwade te overwinnen. Wederom leven wij in een tijd waarin bloeddorstige tegenstanders het wereldtoneel beheersen en het publiek proberen te bewerken voor hun pleit. Alsof het nooit anders geweest is. Rusland tegen het westen en Hamas tegen Israël. Er is een overeenkomst tussen beide conflicten. Dat betreft de eerbied voor een mensenleven. Rusland en Hamas zitten op hetzelfde spoor. Ze doen niet veel voor elkaar onder. Hamas is uit op de ondergang van Israël. Rusland is uit op de vernietiging van westerse waarden. Het doel heiligt alle middelen.

De nog jonge Poetin ervoer de ontmanteling van de Sovjet Unie als een niet te dragen vernedering. Door het leven te gaan als verliezer was onverdraaglijk. Zijn roeping het verloren vaderland terug te winnen hield hij verborgen tot de gelegenheid zich voor deed. Eenvoudigen van geest weet hij te paaien met een groot Russisch rijk dat zijn weerga niet heeft. Deze hersenschimmen leven bij de gratie van de wraakgedachte, een ongekend egoïsme uitmondend in een onverzadigbare honger naar zelfverrijking. Zij zijn onverenigbaar met het vermogen bezit te delen met een ander. Zo ontpopt Poetin zich als een heerser in een strijd op leven en dood.

Voor Hamas geldt hetzelfde. Voor heilsbereiders is hun droom alles wat zich daar niet mee verdraagt te vernietigen. Eerbied voor een mensenleven is er slechts als die bereid zich op te offeren. Zij die zich daaraan onttrekken verliezen het recht om niet bij het vuil der aarde aangeschoven te worden. Heil wordt gepredikt als het verlies van de eigen persoonlijkheid om op te gaan in dat van de leider. Alleen voor de leider geldt dat niet. Zijn eigen persoonlijkheid kan niet opgaan in dat van een ander want dat kan alleen maar opgaan in dat van de leider en dat is hij zelf. Het heil van de grote leider zelf houdt hij voor zijn volgelingen angstvallig buiten beeld en kan in platvloerse taal alleen maar omschreven worden als heimelijke genoegens. Het doet denken aan dat van de generaal in de film Dr Strangelove or how I learned to love the bomb. Die spiegelt de president van de Verenigde Staten voor welk walhalla hem te wachten staat als hij als eerste op de atoomknop drukt. Dat is het wegduiken voor de aangebrachte verschrikkingen in een ondergrondse bunker diep onder de verschroeide aarde. Daar kan hij jenseits vom Gut und Böse met enkele dierbaren genieten van de heerlijkste leeftocht, omringd door de schoonste wezens op aarde die naar zijn gunsten dingen.

De strijdmiddelen van Rusland en Hamas lijken te verschillen maar dat is slechts schijn. Hamas lijkt te moeten roeien met de riemen die het heeft. Het heeft geen grondstoffen zoals Rusland om wapens te kopen. Maar dierbare vrienden hebben dat wel. De voorzienigheid heeft het eerlijk verdeeld. Het westen heeft het vernuft en de armzaligen grondstoffen. Non proliferatie van de atoombom is een misvatting. Het is gewoon niet eerlijk.

De troef van Rusland is de gedegenereerde westerse moraal om zoveel mogelijk mensenlevens te willen sparen. Dat kan de overwinning geven, maar niet de gunst van de wereld. Hamas toont hoe dat wel te bereiken. Zoals de genitaliën van de stier bewerkt moeten worden om hem tot razernij te brengen zo hanteert Hamas dezelfde strijdwijze. De pyromaan Hamas toont zich de betere schaker. Hij steekt het vuur aan, laat anderen het doven en wentelt zich in zijn slachtofferrol.



Piano

Literatuur Posted on Mon, May 20, 2024 10:42:51

Te vaak kwamen er ongewenste beelden uit het verleden boven die verdwenen hadden moeten blijven. Hij begreep het niet. Waarom bleef alles waar hij zich wel op meende te kunnen beroepen onder de radar? Want die vraag kon hij zich pas stellen door alles met zijn verstand na te gaan, af te tasten, niet door lekker onderuitgezakt het gemoed de vrije loop te laten. Steeds opnieuw nam hij zich voor aan de toekomst te denken waar met een beetje fantasie het beloofde land lag en boosaardige geesten geen kans kregen.

Hij was op het vliegveld voor een reis naar Nederland om de buluitreiking van zijn kleindochter bij te wonen. In de vertrekhal, het vliegtuig had vertraging, had hij gelezen over de veldslag te Austerlitz van Napoleon tegen de alliantie van Oostenrijk en Rusland met de generaals Kienmayer, Langeron, Doctorev, Przbyszewski, Miladorovitch en natuurlijk Koetoesov. Op 2 december 1805 heel vroeg bij het aanbreken van de dag probeerden zij de slagorde te ontwaren die Napoleon had opgesteld. Tevergeefs, de dikke mist benam het zicht. De Oostenrijks Russische alliantie waande zich met hun overmacht van 90.000 man superieur aan de Fransen met hun 75.000 man.

De hele dag duurde slag met wisselende kansen. Achteraf werd het de Drie Keizerslag genoemd. Omdat er drie keizers aan deelnamen, Napoleon een jaar eerder tot keizer gekroond, Franz II keizer van het Heilige Roomse Rijk en tsaar Alexander van Rusland.  Napoleon wint de slag door de tegenstander te misleiden. In Frankrijk bestaat een genootschap met vrijwilligers die eens in de zoveel tijd de slag naspelen in nagemaakte authentieke kostuums.

Over die in scène gezette reconstructie bestaat ook weer een film met een moordintrige omdat op een van de acteurs met scherp wordt geschoten in plaats van met losse flodders. De intrige was heel bijzonder, een misdaad gepleegd in een wereld van goedwillende de historie naspelende bevlogelingen. Het geld zou geen rol spelen. In Rusland werd ooit een ballerina vergiftigd door een jaloerse concurrente die haar succes misgunde. Iets dergelijks deed zich ook voor in de tenniswereld. Een Duitser stak Monica Seles met een mes in de rug om zo Steffi Graf Wimbledon te kunnen laten winnen.

Al mijmerende dacht hij dat het leven alleen maar kon bestaan dankzij de herinnering. Alles wat wij beleven, meemaken verwordt in een luttele seconde weer tot herinnering. Het heden bestaat eigenlijk niet. Dat is het verschil tussen jong en oud dacht hij. Volgens zijn verstand moest het met zijn leeftijd afgelopen zijn. Maar niet voor zijn gevoel. Dat hij ieder moment onder de bus kon komen of iets met hetzelfde gevolg, je ook zomaar kon omvallen en het best een voltooid leven leek deed daar niet aan af. Het vlieden van de tijd openbaart zich pas op het laatst.

In de vertrekhal stond een piano. Muziek is een wonder dacht hij en zette zich er achter.  Hij beroerde de toetsen en fantaseerde wat. Loopjes ontstonden onder zijn handen.  Ooit had hij een film gezien over de slag bij Stalingrad. In die afschuwelijke veldslag bij temperaturen tot wel twintig graden onder nul gebeurde er ook een klein wonder. In een vlaag van menselijkheid hadden de vijanden elkaar een korte periode van rust gegund. Op eigen gezag hadden een Russische en Duitse commandant een korte wapenstilstand gesloten. Tussen de ruïnes van een huis of concertzaal stond nog een gave piano. De belachelijkheid van die aanblik loste op toen een soldaat, sergeant of officier zich niet kon bedwingen en zich erachter zette. IJle tonen van een melodie klonken tussen de zwartgeblakerde ruïnes en veranderden het slagveld in een gebedsoord waar haat, agressie, angst, machtswellust, killerinstinct uitgebannen waren en aan beide zijden van de frontlinie de geharnaste soldaten geroerd onbeweeglijk bleven luisteren.

Die hemelse ogenblikken duurden tot in de verte een schot klonk, de klanken wegstierven en iedereen bij zinnen kwam. Verlaten posities werden schielijk weer ingenomen en onverbiddelijk barstte het geweld weer los. Hij dacht aan Mozart en speelde de maten van zijn eerste pianostuk, getoonzet als vijfjarig wonderkind. Altijd weer beroerde hem de eenvoud van de compositie. Het was zo simpel dat iedereen het had kunnen bedenken, zo leek het wel. Het is die goddelijke vonk die van een paar strepen in het zand een meesterwerk maakt. Hij stond op van de piano, keerde zich om en zag weer die ongenaakbare jonge vrouw die hem eerder als oude man geen blik waardig had gekeurd. Maar nu keek ze naar hem, met een dankbare glimlach om haar mond, in opperste verbazing wat haar overkomen was.   



PENSIOENPROBLEMATIEK

Economie, Politiek Posted on Mon, May 20, 2024 10:30:12

Ik zag het vraaggesprek met de pensioendeskundige en advocaat prof. Hans van Meerten over de invoering van het nieuwe pensioenstelsel. Zo’n 35 jaar geleden moest ik de raad van bestuur van een beursgenoteerd  bedrijf adviseren. Een met pensioen gaande directeur eiste het opgebouwde pensioenkapitaal van toen ongeveer 1,5 miljoen gulden op haar eigen bankrekening. Zij wilde het zelf beleggen. De voorzitter van de raad van bestuur, zoiets noemen ze tegenwoordig c.e.o. geloof ik, zag de bui al hangen. Het draagvlak van zijn pensioenfonds zag hij verdampen. Wie is eigenaar van de ingelegde pensioengelden, het bedrijf of de pensioengerechtigde? Ik heb dat toen geloof ik opgelost door aan de hand van het pensioenreglement na te gaan wie met de uitvoering belast was en ben zo het eigendomsvraagstuk uit de weg gegaan.

Het nieuwe pensioenstelsel lost dat vraagstuk ook niet op zo begrijp ik. Dat nieuwe stelsel zou de pensioengerechtigde wel meer mogelijkheden geven wat er met zijn geld gebeurd. Volledige beschikkingsbevoegdheid over zijn ingelegde gelden blijft echter buiten beeld. Verplichte belegging in sectorale pensioenfondsen al naar gelang de bedrijfssector waarin men werkt blijft gehandhaafd. Het nieuwe stelsel verlaat het nominale stelsel. Het per deelnemer opgebouwde pensioenkapitaal bepaalt uiteindelijk het uit te keren pensioen. Dat hangt dus af van hoe er belegd is. Het nominale stelsel is voordelig in tijden van deflatie zoals in de eerste helft van de vorige eeuw, al blijft het dan de vraag of het pensioenfonds wel kan uitkeren, niet failliet is. In tijden van inflatie, sinds mensenheugenis de gewone gang van zaken, is het nieuwe stelsel voordeliger, tenminste als er goed belegd wordt.

De discussie rond het nieuwe pensioenstelsel gaat opnieuw over de vraag waarom de pensioendeelnemer zijn eigen geld niet mag beheren. Het uitgangspunt was oorspronkelijk dat de jonge deelnemer genekt werd door het solidariteitsbeginsel. Zijn geld werd voor een belangrijk deel besteed voor de oudere deelnemer. Daarom was de leus ieder voor zich. Dat mag zo zijn maar dat ieder voor zich beginsel is in het nieuwe stelsel een wassen neus. De verplichte deelname aan het bedrijfspensioenfonds blijft gehandhaafd. Het bestuur gaat over de belegging. Kortom, het nieuwe stelsel is gelet op de wens tot verandering vlees noch vis. De vraag blijft waarom dan toch dit nieuw stelsel? Wie heeft daar belang bij? Welke ondoorzichtige manipulaties spelen hier een rol? Op principiële vragen wordt zoals vaak in de politiek gezwegen. Het zal te maken met het zwalkende schip van staat dat de roerganger in bedwang moet zien te houden. Wie heeft er werkelijk baat bij dit nieuwe pensioenstelsel? Om die vraag te beantwoorden moet bedacht worden dat met het nieuwe stelsel binnen de pensioenfondsen enorme bedragen vrijkomen die in het oude stelsel als voorzieningen moesten worden aangehouden. Wat gebeurt er met dat geld? Die voorzieningen moesten eerder aangehouden worden om te waarborgen dat de pensioenfondsen aan hun verplichtingen konden voldoen. Met het nieuwe stelsel hoeft dat niet meer. Het beleggingsrisico is verlegd naar de individuele pensioendeelnemer. Wat gebeurt er met dat loszwevende kapitaal waar geen verplichtingen tegenover staan? Pensioenfondsbestuurders zullen aandringen op salarisverhoging natuurlijk, maar er blijft genoeg over.

Prof. van Meerten had het over netwerkcorruptie. Daarmee doelde hij op vakbondsbestuurders die onderhandelen over de C.A.O. maar ook zeggenschap over sectorale pensioenfondsen hebben. Is de wensdroom van prof. Meertens en anderen van een echt liberaal pensioenstelsel niet teveel gevraagd? Wie is in staat met geld om te gaan? In Rusland en Oekraïne kwam toen het communisme opgeheven werd het collectief verdeelde bezit in de kortst mogelijke keren weer in handen van een heel kleine groep, de oligarchen.

Het zal niet hardop gezegd worden maar met het nieuwe pensioenstelsel krijgt de publieke sector meer bestedingsruimte. De vraag blijft wel of de kosten van klimaatverbetering en oorlog van het pensioengeld betaald moeten worden?



Final account

Politiek Posted on Sat, May 04, 2024 11:15:28

Zag gisteren op tv de documentaire Final Account van de regisseur Luke Holland. Die ondervroeg de laatste Duitsers en Oostenrijkers die het Derde Rijk bewust hadden meegemaakt naar hun schuldgevoelens. Allemaal hadden ze vreselijke dingen gedaan of meegemaakt. Van wir haben es nicht gewusst bleef niet veel over. Joden waren dood geschoten, omdat het werd opgedragen.

Er was er één die uiteindelijk had begrepen dat Hitler ze belazerd had, zijn eigen verantwoordelijkheid had ontlopen en zij met de ellende bleven zitten. Er was een ander die vond dat er niets verkeerd gedaan was, behalve dat ze beter de joden naar een ander land hadden kunnen laten vertrekken. Er bleef de schuldvraag hangen of ze verzet hadden moeten plegen tegen de dingen waar ze het niet mee eens waren.

Ik heb mezelf altijd afgevraagd wat ik in die omstandigheden gedaan zou hebben. Ik weet het gewoon niet. Van mijn familie herinner ik mij niemand die in het verzet heeft gezeten. Volgens het standaardwerk van Lou de Jong over de oorlog was er maar een miniem deel van de Nederlandse bevolking actief in het verzet.

Toch kende onze familie een oorlogsheld, misschien tegen wil en dank. De broer van mijn moeder, Leendert Koops, mijn oom dus, was stuurman op de koopvaardij en liep een Engelse haven binnen toen Nederland bezet werd. Tijdens de oorlog vloog hij op een bommenwerper die niet alleen in Duitsland de boel plat gooide. Ook de spoorbrug in Deventer waar wij vlakbij woonden was een doelwit. Zijn squadron schijnt uit eenentwintig man bestaan te hebben waarvan er twee de oorlog overleefden, waaronder mijn oom Leendert. Maar in Nederland zat voor zover ik weet niemand in het verzet.

Een andere oom, reserveofficier, meldde zich bij de Duitsers voor krijgsgevangenschap omdat dat volgens hem in lijn was met het oorlogsrecht. Hij werd later notaris. Een andere oom, ook reserveofficier, meldde zich niet en dook onder. Ikzelf later  herinner mij jonge Engelse gasten op een terras in Amsterdam die de aanmerkingen op hun gedrag niet pikten omdat hun vader Hitler verslagen had en wij onze mond moesten houden.

In mei 1940 had mijn vader, net getrouwd, zich als huisarts gevestigd op De Worp een wijk in Deventer aan de overkant van de IJssel. De Duitsers zochten keuringsartsen om Joden voor werkkampen te keuren, heel onschuldig dus. Om wat te verdienen meldde mijn vader zich. Collega’s reageerden verontwaardigd, dat deed je niet. Maar volgens mijn vader mochten ze niet in verkeerde handen vallen. Voor zover ik weet heeft hij niemand goed gekeurd maar gaf ze wel de raad: ‘Maak dat je wegkomt!’.

Het Duitse hoofd van de keuringsdienst was razend en bij de volgende keurling plaatste hij een pistool tegen mijn vaders hoofd. De boodschap was duidelijk. Maar mijn vader kon alleen maar kwijt: Aber das sind doch nichtswűrdige Leute. Bij thuiskomst verzuchtte hij tegen mijn moeder: ‘Hoe kom ik hier van af’. Gelukkig maar wat is gelukkig ontving hij de volgende dag zijn ontslagbrief. Een NSB arts zou het overnemen. Dus van echte verzetsdaden door mijn familie weet ik niet. Wel dat bij ons de ondergrondse een opstandig Joods meisje heeft moeten weghalen die op zaterdagavond ging dansen en een risico was geworden. Mijn vraag blijft: wat zou mijn vader gedaan hebben als hij Joden had moeten dood schieten? Volgens mij zou hij er wat op gevonden hebben.



Wat is een godsdienst

Filosofie Posted on Sun, February 11, 2024 17:12:59

Alweer een tijd geleden las ik een opmerking van een jonge Iraanse vrouw in Nederland die mij is blijven achtervolgen. Ze maakte cartoons over Iran die ze opstuurde naar het satirische Franse blad Charlie Hebdo om te protesteren tegen het onmenselijke regiem in Iran. Ze vertelde dat haar cartoons niet tegen de islam waren omdat ze wist dat vele vervolgden de islam aanhingen.

Dat trof mij. Als ik het goed begrijp zou dat een islam zijn dat westerse waarden zou omarmen, althans aanvaarden. Die westerse waarden zijn de grondrechten zoals neergelegd in onze grondwet. Dat bepaalt in artikel 6 het recht op vrijheid van godsdienst en andere levensovertuiging. In wezen komt de vraag hierop neer, is in de zin van artikel 6 van de grondwet de islam een godsdienst? Dat kan alleen maar zo zijn als de islam ook andere geloofsovertuigingen erkent. Om kort te gaan, mijn stelling is de volgende. Een leer die zich verkondigt als zijnde een godsdienst kan dat in de zin van artikel 6 van de grondwet alleen maar zijn als het geen wereldse heerschappij nastreeft.

In die zin vallen vele als zodanig gepretendeerde religies door de mand. Die vrouw van Iraanse afkomst bedoelt het goed natuurlijk. Die menselijke oosterse cultuur zou een onderdeel zijn van de islam. Dat is niet zo. Die menselijke oosterse cultuur was er ook al voor de vestiging van de islam. De islam heeft haar vernietigd.

Dat godsdienst in artikel 6 van de grondwet is benaamd naast andere culturele levensovertuigingen heeft een historische achtergrond, namelijk om geloofsvervolging te voorkomen. Ook al om die reden kan de islam geen godsdienst zijn in de zin van de grondwet omdat die juist het tegendeel nastreeft.

De islam als gepretendeerde religie is uitsluitend in het leven geroepen om wereldse heerschappij te vestigen. Het was en is een middel, een werktuig in dienst om wereldse heerschappij na te streven, om te kunnen heersen over volgelingen. Dat is geen godsdienst in de zin van onze grondwet.



DOODSTRAF

Uncategorised Posted on Sun, February 11, 2024 17:12:00

Dit is geen pleidooi voor afschaffing van de doodstraf. Ongeveer gelijktijdig met de dood van onze vroegere minister van justitie en latere minister-president Dries van Agt is in in Frankrijk de oud minister van justitie en advocaat Roger Badinter overleden op 95-jarige leeftijd. In Nederland werd daar geen aandacht aan gegeven maar in Frankrijk des te meer. Badinter was de auctor intellectualis van de afschaffing van de doodstraf in Frankrijk in 1981 onder het presidentschap van Mitterand. Te zijn nagedachtenis werd Badinter in de media bewierookt als de grote humanist die Frankrijk verder had gebracht op het pad van de beschaving.

Ik heb daar met gemengde gevoelens naar gekeken. Als je zag hoe Badinter in de Assemblée Nationale en ook daarbuiten tekeer ging tegen een ieder die het waagde tegen zijn kruistocht kritische geluiden te laten horen kon ik hem niet zien als de grote vredelievende humanist waarvoor hij wilde doorgaan. Als een haatdragende bezetene ging hij tekeer zodra zijn stokpaardje onderuit gehaald werd. Badinter kwam op mij over als iemand die zich met een beladen onderwerp in de schijnwerpers wilde plaatsen, voor mij een goedkoop succes.

De televisiepresentator Laurent de Lahousse van France 2 waagde het nog wat kritische kanttekeningen te plaatsen en toonde ook een opponent die Badinter beschuldigde als de advocaat van moordenaars. De geïnterviewde minister van justitie Eric Dupont-Moretti hulde zich eerst in stilzwijgen en gaf min of meer schoorvoetend te kennen dat Badinter toch wel een groot man geweest was.

Om met de deur in huis te vallen. Afschaffing van de doodstraf kan niet verdedigd worden op humanitaire gronden zoals Badinter deed. Je kunt alleen maar voor afschaffing zijn vanwege het risico dat een gemaakte fout niet hersteld kan worden. Het beroep op humanitaire gronden is een drogreden. In de oorlog wordt het doden gerechtvaardigd als zelfverdediging. In vredestijd is het met de doodstraf precies hetzelfde. De  gemeenschap moet beschermd worden tegen misdadigers, moordenaars. De doodstraf is daarvoor het ultieme middel. Een kans op verkeerde toepassing is er altijd. De discussie voor of tegen behoort daar over te gaan. Met humanisme heeft dat niets te maken.

Badinter heeft onderbuikgevoelens gebruikt om zichzelf op een voetstuk te kunnen plaatsen. Waar dat toe kan leiden leert de geschiedenis. Het is niet voor niets dat het kon gebeuren onder het presidentschap van zijn grote vriend Mitterand die Frankrijk gebracht heeft tot de staat waarin het thans verkeert. Een land waar burgerwachten voor veiligheid moeten zorgen, leerkrachten aangevallen en hun hals wordt afgesneden. Mitterand heeft een sfeer geschapen waarin verantwoordelijkheid werd afgedaan als een instrument van de rijken was om je te laten knechten. Zo kreeg hij zijn stemmen voor elkaar en het nageslacht het voor de kiezen.

In Nederland komt dit ook voor. Ik herinner mij mr dr Benno Stokvis, een tot socialist bekeerd communist, die met zijn radioprogramma Recht en Slecht de goegemeente een rad voor de ogen kon draaien. Toen de jonge Mia Versluis door een narcosefout hersendood achter bleef en de vader weigerde er de stekker uit te trekken verdedigde mr dr Benno Stokvis dat en trok van leer tegen Hitlerpraktijken en genocide.

Badinter heeft afschaffing van de doodstraf bepleit op valse gronden. Hij had dat moeten met een koele redenering. Maar dan zou hij niet bewierookt worden als de grote humanist.



Next »