Celeste Lupus

Alweer een tijd geleden las ik een opmerking van een jonge Iraanse vrouw in Nederland die mij is blijven achtervolgen. Ze maakte cartoons over Iran die ze opstuurde naar het satirische Franse blad Charlie Hebdo om te protesteren tegen het onmenselijke regiem in Iran. Ze vertelde dat haar cartoons niet tegen de islam waren omdat ze wist dat vele vervolgden de islam aanhingen.

Dat trof mij. Als ik het goed begrijp zou dat een islam zijn dat westerse waarden zou omarmen, althans aanvaarden. Die westerse waarden zijn de grondrechten zoals neergelegd in onze grondwet. Dat bepaalt in artikel 6 het recht op vrijheid van godsdienst en andere levensovertuiging. In wezen komt de vraag hierop neer, is in de zin van artikel 6 van de grondwet de islam een godsdienst? Dat kan alleen maar zo zijn als de islam ook andere geloofsovertuigingen erkent. Om kort te gaan, mijn stelling is de volgende. Een leer die zich verkondigt als zijnde een godsdienst kan dat in de zin van artikel 6 van de grondwet alleen maar zijn als het geen wereldse heerschappij nastreeft.

In die zin vallen vele als zodanig gepretendeerde religies door de mand. Die vrouw van Iraanse afkomst bedoelt het goed natuurlijk. Die menselijke oosterse cultuur zou een onderdeel zijn van de islam. Dat is niet zo. Die menselijke oosterse cultuur was er ook al voor de vestiging van de islam. De islam heeft haar vernietigd.

Dat godsdienst in artikel 6 van de grondwet is benaamd naast andere culturele levensovertuigingen heeft een historische achtergrond, namelijk om geloofsvervolging te voorkomen. Ook al om die reden kan de islam geen godsdienst zijn in de zin van de grondwet omdat die juist het tegendeel nastreeft.

De islam als gepretendeerde religie is uitsluitend in het leven geroepen om wereldse heerschappij te vestigen. Het was en is een middel, een werktuig in dienst om wereldse heerschappij na te streven, om te kunnen heersen over volgelingen. Dat is geen godsdienst in de zin van onze grondwet.

Dit is geen pleidooi voor afschaffing van de doodstraf. Ongeveer gelijktijdig met de dood van onze vroegere minister van justitie en latere minister-president Dries van Agt is in in Frankrijk de oud minister van justitie en advocaat Roger Badinter overleden op 95-jarige leeftijd. In Nederland werd daar geen aandacht aan gegeven maar in Frankrijk des te meer. Badinter was de auctor intellectualis van de afschaffing van de doodstraf in Frankrijk in 1981 onder het presidentschap van Mitterand. Te zijn nagedachtenis werd Badinter in de media bewierookt als de grote humanist die Frankrijk verder had gebracht op het pad van de beschaving.

Ik heb daar met gemengde gevoelens naar gekeken. Als je zag hoe Badinter in de Assemblée Nationale en ook daarbuiten tekeer ging tegen een ieder die het waagde tegen zijn kruistocht kritische geluiden te laten horen kon ik hem niet zien als de grote vredelievende humanist waarvoor hij wilde doorgaan. Als een haatdragende bezetene ging hij tekeer zodra zijn stokpaardje onderuit gehaald werd. Badinter kwam op mij over als iemand die zich met een beladen onderwerp in de schijnwerpers wilde plaatsen, voor mij een goedkoop succes.

De televisiepresentator Laurent de Lahousse van France 2 waagde het nog wat kritische kanttekeningen te plaatsen en toonde ook een opponent die Badinter beschuldigde als de advocaat van moordenaars. De geïnterviewde minister van justitie Eric Dupont-Moretti hulde zich eerst in stilzwijgen en gaf min of meer schoorvoetend te kennen dat Badinter toch wel een groot man geweest was.

Om met de deur in huis te vallen. Afschaffing van de doodstraf kan niet verdedigd worden op humanitaire gronden zoals Badinter deed. Je kunt alleen maar voor afschaffing zijn vanwege het risico dat een gemaakte fout niet hersteld kan worden. Het beroep op humanitaire gronden is een drogreden. In de oorlog wordt het doden gerechtvaardigd als zelfverdediging. In vredestijd is het met de doodstraf precies hetzelfde. De  gemeenschap moet beschermd worden tegen misdadigers, moordenaars. De doodstraf is daarvoor het ultieme middel. Een kans op verkeerde toepassing is er altijd. De discussie voor of tegen behoort daar over te gaan. Met humanisme heeft dat niets te maken.

Badinter heeft onderbuikgevoelens gebruikt om zichzelf op een voetstuk te kunnen plaatsen. Waar dat toe kan leiden leert de geschiedenis. Het is niet voor niets dat het kon gebeuren onder het presidentschap van zijn grote vriend Mitterand die Frankrijk gebracht heeft tot de staat waarin het thans verkeert. Een land waar burgerwachten voor veiligheid moeten zorgen, leerkrachten aangevallen en hun hals wordt afgesneden. Mitterand heeft een sfeer geschapen waarin verantwoordelijkheid werd afgedaan als een instrument van de rijken was om je te laten knechten. Zo kreeg hij zijn stemmen voor elkaar en het nageslacht het voor de kiezen.

In Nederland komt dit ook voor. Ik herinner mij mr dr Benno Stokvis, een tot socialist bekeerd communist, die met zijn radioprogramma Recht en Slecht de goegemeente een rad voor de ogen kon draaien. Toen de jonge Mia Versluis door een narcosefout hersendood achter bleef en de vader weigerde er de stekker uit te trekken verdedigde mr dr Benno Stokvis dat en trok van leer tegen Hitlerpraktijken en genocide.

Badinter heeft afschaffing van de doodstraf bepleit op valse gronden. Hij had dat moeten met een koele redenering. Maar dan zou hij niet bewierookt worden als de grote humanist.

De waarheid bestaat niet zonder de leugen. Zonder dat heeft het geen zelfstandige betekenis. Dit inzicht hebben wij te danken aan Vladimir Poetin. Zonder hem zouden wij blinde schapen zijn gebleven. Zijn voorgangers zoals Stalin en Breznjev haalden zijn niveau niet. Dat waren doodeerlijke schurken, recht door zee. Ze bleven in de leer. Wie twijfelde aan het communisme kreeg een enkeltje Siberië. Stalin en Breznjev geloofden in het materialisme, in de onomkeerbare loop van de geschiedenis. De mens had zich hervonden, zich afgewend van Rome en Byzantium, opium voor het volk. Kerken werden herdoopt in musea, om de goegemeente er aan te herinneren hoe er gedwaald was. De kerk was een fata morgana, een hogeschool van bedriegerij met goocheltrucs over het leven na de dood. Het communisme bracht klaarheid. De arbeider bedient zich van hamer en sikkel, de bedrieger van wierook.

Poetin heeft laten zien hoe zijn voorgangers vast bleven houden aan achterhaald gereedschap. In plaats van hamer en sikkel slaat hij nu het kruis en snuift met welbehagen wierook. Het keurslijf van het historisch materialisme heeft hij van zich afgeworpen en is een overtuigd Hegeliaan geworden. De geschiedenis herhaalt zich niet. Het maakt een ontwikkeling door waarin het zich afzet tegen het eerder beleefde en zo op een hoger plan komt. De door velen gekoesterde waarheid kan een leugen worden en andersom.

Het kind van een moordenaar draait niet op voor de daden van zijn vader. Met de slavernij lijkt dat anders te liggen. Het hele erfrecht gaat op de schop. Ik ben blij dat ik geen politieke verantwoordelijkheid hoef te dragen en mijn hart kan luchten. Dat hele excuuscircus over dat slavernijverleden is gewoon belachelijk. Ik ga ook uitzoeken welke grootvader of grootmoeder van mij mishandeld is en leg de rekening bij het ministerie van financiën. De beweerde nazaten van die slaven hebben aan excuus geen boodschap. Ze willen centen. Daarom zijn ze zo boos over die excuusaanzeggingen. ‘Ah me hoela dat excuus’ hoor je ze zeggen. ‘Zo krijgen we niet de kans onze  factuur in te dienen.’ Die factuur schijnt 138 miljard euro te bedragen heb ik begrepen. Daar kan je de hele bevolking van Suriname miljonair mee maken.

Steeds als ik dat hele circus voorbij zie komen, hoe die geldeis wordt ingekleed tussen omfloerste aantijgingen over het aangedane leed, anders klinkt het zo hebberig, uiteindelijk toch als de zaak waar het om draait op tafel wordt gelegd, moet ik denken aan die novelle van de Franse schrijver Guy de Maupassant uit de negentiende eeuw. Het verhaalt over een rijk kinderloos echtpaar dat een kind wil aannemen. Ze kloppen aan bij een arm gezin met vele kinderen die ze nauwelijks te eten kunnen geven en hun toekomst somber is. Maar de arme moeder wil haar zoon niet afstaan. De buurvrouw doet het wel. Vele jaren later bezoekt haar zoon als welvarende jongeling zijn geboortedorp en doet daar weldaden. De niet afgestane zoon uit het eerste gezin begrijpt wat zijn moeder hem heeft aangedaan en verdrinkt haar.

Aan die novelle moet ik denken als ik adoptiefkinderen afkomstig uit verre landen hoor klagen over de breuk met hun biologische verwantschap.

Wat als die ouders van die klagers geen slaaf geweest waren? Ze zouden dan arm als een kerkrat, maar toch in het bezit van een paar duizend euro om de mensensmokkelaar te betalen in een gammel bootje op zee hebben gezeten om het land te bereiken dat hun voorouder tot slaaf heeft gemaakt.