Celeste Lupus

Gisteren zag ik in Nieuwsuur op de teevee dat er stemmen opgaan om bij de herdenking van de slachtoffers van de Japanse bezetting in Nederlands-Indië voortaan niet alleen de Nederlandse slachtoffers maar ook de Indonesische slachtoffers te herdenken. Gememoreerd werd dat er driehonderdduizend Indonesische dwangarbeiders voor de Japanners gewerkt hebben waarvan er slechts tienduizend zijn teruggekeerd. Oud minister Ben Bot pleitte er voor en was ook te zien in zijn vroegere functie tijdens een bezoek aan Indonesië waar hij in een redevoering ten overstaan van de Indonesische regering verklaarde dat Nederland aan de verkeerde kant van de geschiedenis had gestaan.

Ik weet niet wat voor motieven Ben Bot heeft om zich zo op te stellen behalve misschien om bij de Indonesiërs een wit voetje te halen als lobbyist voor het Nederlandse bedrijfsleven. Met geschiedenis heeft het echter niet te maken. Dat er driehonderdduizend Indonesische arbeiders voor de Japanners gewerkt hebben waarvan er slechts tienduizend zijn teruggekeerd schijnt wel te kloppen. Of het dwangarbeiders waren valt te betwijfelen want ze werden geronseld door Soekarno die met de Japanners collaboreerde. Dat niettemin diezelfde Indonesiërs kozen voor Soekarno als hun president zegt iets over hun slachtofferrol. Van wie werden zij het slachtoffer? Die arme eenvoudige koelies moeten natuurlijk herdacht worden door het land waarvoor zij meenden op te komen. Maar dat wordt een lastig parket want dan moet hun regering hun eigen vader des vaderlands aanvallen.

Ben Bot toonde zich eens te meer een goed lobbyist door Indonesië uit de brand te helpen en dit klusje in de schoenen van de Stichting Herdenking 15 augustus 1945 te schuiven. Maar moeten de Nederlandse slachtoffers van de Japanners gelijk gesteld worden met die arme eenvoudige koelies die door hun eigen leider op het verkeerde been gezet werden? Dat kan men niet vergen.

Dat Ben Bot zelf aan de verkeerde kant van de geschiedenis staat zal hij als diplomaat natuurlijk ontkennen.

Onze minister-president Mark Rutte is Zwarte Piet anders gaan zien. Vroeger wist hij zeker dat die zwart was. Nu niet meer. Ik kan hier maar één conclusie uit trekken, dat hij kleurenblind geworden is. Zwarte mensen zijn nu eenmaal zwart. Als ze daar niet mee kunnen leven moeten ze naar de dokter. Misschien kan die ze wit maken, maar de politiek kan dat niet. Ook Mark Rutte zal dat beamen. Dat zwarte mensen gepest worden begrijp ik. Er lopen nu eenmaal een hoop idioten rond. Maar zwarte mensen hebben niet alleen dat privilege. Ook ik werd gepest. En ik ben niet zwart, ook niet wit maar blank. Gepest om mijn eenvoudige achternaam. Soms vroegen ze of in mijn slaapkamer bomen groeiden. Ik vond dat vervelend maar heb niet de politiek ter verantwoording geroepen, geen petities geschreven om mijn leed te verzachten. Ik heet nu eenmaal zo en daar moet ik het mee doen. Wat is er aan de hand met mensen die een eis op tafel liggen uit onvrede met zichzelf?

Een zwarte man George Floyd genaamd is waarschijnlijk door zinloos politiegeweld (dat moet nog onderzocht worden) om het leven gekomen bij zijn arrestatie als drugshandelaar. Op videobeelden is te zien dat een politieman hem met de knie op zijn nek op de grond gedrukt houdt en hij schijnt geroepen te hebben I can’t breath. Nu worden er overal ter wereld manifestaties gehouden waarin de slogan I can’t breath luidkeels klinkt en op borden te zien is. Het neemt een omvang dat de legendarische woorden van Martin Luther King I had a dream erbij in het niet vallen. George Floyd was een drugshandelaar en Martin Luther King een dominee die zijn leven op het spel zette voor een rechtvaardige zaak.

U begrijpt misschien dat ik nimmer, maar dan ook nimmer zal meelopen in een optocht met op zijn zachtst gezegd van die grote woorden, want ze zijn aan mij niet besteed.

Het blijven lastige tijden.

Het coronovirus gooit alles in de war. Nemen de regeringen de juiste maatregelen of zijn ze de kluts kwijt? Er zijn deskundige, ervaren virologen die betogen dat het virus niet meer dan een soort griep is waar de meesten van genezen en alleen schadelijk is voor zwakkeren. Als dat zo is rijst de vraag waarom het gehele maatschappelijke leven er voor opgeofferd wordt om van hen die altijd al, met of zonder dat virus, verminderde levenskansen hebben het leven te rekken, al dan niet met succes.

De maatschappelijke schade lijkt in geen verhouding te staan met hetgeen men wil bereiken. Van jong tot oud banenverlies, kennisverlies, psychische trauma’s, overbelasting van een paar sectoren, politie, ziekenhuizen etc., uitval van de meeste andere sectoren, want iedereen zit werkloos thuis.

Wat ik mij afvraag is het volgende. Stel dat het virus niet herkend zou zijn als een pandemie, er niet die media-aandacht aan gegeven zou zijn, het als een griepgolf was gezien zoals die ieder jaar voorkomt, zou er dan ook zo’n run op de ziekenhuizen zijn geweest? Zouden die zwakkeren niet gewoon thuis zijn gebleven om te genezen of te sterven? Zou het niet zo kunnen zijn dat die onvoorstelbare media-aandacht het gedrag van de mensen op een dwaalspoor heeft gebracht? Door ze de verkeerde keuzes te laten maken? Zoals dat meisje in het noorden van het land, dat de viering van haar verjaardag op facebook had gezet en het land in wanorde gooide?

Men werpe mij tegen dat ik het dodencijfer over het hoofd zie. En dat is nou precies wat ik zou willen weten. Om de uitzonderlijkheid van die dodencijfers te kunnen beoordelen zouden we eerst moeten weten wat het totale dodencijfer is en niet één categorie daarvan bovenmatig uitlichten. Ik vraag mij dus af of het werkelijk zo is dat het totale dodencijfer hoger is geworden door het coronavirus. Hier is werk aan de winkel voor statistici.

Iets anders is dat ook hier weer het Cruijff adagium geldt ‘elk nadeel hep ze voordeel’. Want aan die bovenmatige consumptiedrang die onze maatschappij kenmerkt en de totaal verouderde economische inzichten van gezaghebbende lieden, die het klimaat de das om doen, wordt hier een halt toegeroepen. Dat moge welkom zijn, maar ook hier geldt dat het beter ware geweest dat dit door het gezonde verstand was gekomen.

In mijn boek Europa’s ondergang pleit ik voor het verwijderen van het woord godsdienst uit art. 6 van onze grondwet. Het apart noemen van godsdienst naast levensovertuiging die men in vrijheid dient te kunnen belijden geeft godsdienst een wettelijke status die nergens op slaat, het zich niet verdraagt met de rechtsorde die wij nastreven. Het zogenaamde beginsel ‘scheiding van kerk en staat’ is een misvatting omdat het niets met elkaar te maken heeft. Het is een contradictio in terminus. In de op zichzelf neutrale recensies van het boek valt toch een wat lacherige ondertoon te bespeuren van ‘ja dat zal wel’. Het is een beetje als met de monarchie, het volk kan men zijn sprookje niet ontnemen.

Nu is er een parlementaire enquete gestart naar ongewenste buitenlandse financiering van moskeeën in Nederland. De eerste resultaten zijn ronduit zorgwekkend. Gisteren was er op de teevee in het programma OP 1 een mevrouw met de naam Keklek Yücel te zien en te beluisteren, die verontwaardigd was over het verhoor en het optreden van een imam die zich het recht aanmat Nederlandse waarden met voeten te mogen treden. Het was zo erg volgens haar dat het niet ging over de vrijheid van godsdienst, maar over hoe onze kinderen geindoctrineerd worden om de democratie af te mogen breken.

Met ontzetting luisterde ik naar haar betoog. Niet omdat zij zich teweer stelde tegen de verderfelijke woorden van de imam, maar wel vanwege de conclusie die zij trok, namelijk dat het niet ging over de vrijheid van godsdienst. Hoe naïef kan men zijn? Waarom wil, kan  die mevrouw niet begrijpen dat het juist die zogenaamde vrijheid van godsdienst is die zulke verderfelijke invloeden een schijn van legitimiteit geven?

Vrijheid van godsdienst zoals verwoord in art. 6 van onze grondwet verleent een gezag aan iemand die nog nooit iemand gezien heeft, die zich nooit zal laten zien, maar wel de goegemeente moet laten geloven dat onder zijn bescherming op gezag van dat vermaledijde grondwetsartikel iedereen naar believen met zijn bijltje kan zwaaien. Niet alleen moslims. Ook gewelddadige vrouwen die voor abortusklinieken god als hun getuige oproepen dat daar binnenin gemoord wordt en hulpbehoevende vrouwen belagen zonder dat daartegen opgetreden durft te worden.

Die sacrale bewoording in onze grondwet legitimeert een cultuur die zich buiten de rechtsorde plaats, politici, rechters en andere gezagsdragers in hun denken verlamt. Godsdienstbeoefening behoeft niet verboden te worden. Het staat een ieder vrij zich zijn beschermheer voor te stellen. De wettelijke status van een dergelijke beschermheer is echter funest. Het leidt tot radicalisering omdat de verbeelding die ervan uitgaat een willig werktuig is in handen van kwaadwillenden. Het woord godsdienst behoort niet in de wet voor te komen. Weg ermee! De vrijheid een eigen levensovertuiging indidvidueel of in gemeenschap van anderen te belijden is voldoende als wettelijke waarborg vervolging van andersdenkenden te voorkomen.

Er wordt veel geblaat over die tweet van Thierry Baudet. Dat hij niet een van de slimsten is wisten we al. Maar over die tweet van hem over zijn vriendinnen die in de trein lastig gevallen zouden zijn wordt verkeerd gedacht en geschreven. Niemand stelt zich de vraag of die controleurs in burger zich wel geïdentificeerd hadden voor dat ze de treindocumenten wilden controleren. Waarschijnlijk niet, want de dames verleenden hun medewerking wel nadat ze zich geïdentificeerd hadden. Was dat geen terechte eis van die dames? Wat zou u doen als vier wildvreemde mannen zich met je gaan bemoeien? Ik ben bang dat Thierry Baudet onterecht in het verdomhoekje wordt geplaatst, maar dat hij geen handige jongen is valt eens te meer op.

Thierry Baudet werpt zich op als de nieuwe messias. Voor hen die geen verantwoordelijkheid willen nemen voor wat er aan de hand is. Wat de wetenschap over het klimaat zegt is onzin. De rechter moet zich niet met de politiek bemoeien. Een messias heeft het in zich. Hij voelt, hij proeft en hij verkondigt. Zijn woorden verlossen je van het kwade, die akelige woorden van de overheid nu deze niet langer kan zwijgen.

Langzaam maar zeker drong het besef door dat onze economische heilstaat een alles verslindend monster is, gelijk Leviathan. Schoorvoetend moesten er verdragen gesloten worden die de rechter nu eenmaal moet toepassen omdat het zijn werk is.

Een burgeropstand dreigt en Thierry Baudet ziet zijn kans. Hij zal bij de volgende verkiezingen met de overwinningspalm gaan strijken. Door juristen op de vingers getikt heeft hij ingezien dat zijn geschreeuw dat de rechter zich niet met de politiek moet bemoeien als deze de overheid de verplichting oplegt de CO2 uitstoot terug te dringen het gevolg is van zijn gebrek aan staatsrechtelijke kennis. Hij zal het verdrag met Parijs opzeggen, wetten uitvaardigen die hoogovens de vrije hand laten.

Over vijftig jaar als half Nederland onder water staat hoort men de verzuchting ‘Dat komt er van als je een alfa aan het roer zet’.

In zijn artikel in de Volkskrant van donderdag 14 november 2019 neemt Martien Schreurs het op voor het Haga Lyceum en stelt dat de strijd tegen deze school lijkt op een hetze tegen het islamitisch onderwijs. Volgens de inspectie is het wiskunde en taalonderwijs in orde. Het belangrijkste bezwaar tegen deze school is dat de school het burgerschapsonderwijs niet op orde zou hebben. Maar volgens Schreurs is er in Nederland geen enkele school die over het burgerschapsonderwijs een coherent verhaal kan vertellen.

Daarom kan er alleen maar sprake zijn van een hetze tegen het islamitisch onderwijs. Schreurs sluit zijn artikel af met de verzuchting ‘Wij Nederlanders moeten ons schamen. Voordat wij het burgerschapsonderwijs optuigen om onze normen en waarden over te dragen aan de nieuwkomers in onze samenleving, moeten wij eerst voor onze eigen moslims kunnen verantwoorden waarom wij hier met twee maten blijven meten.’

De blinde vlek van Schreurs is het waarom van de vrijheid van godsdienst in onze grondwet. Art. 23 geeft de overheid de opdracht naast openbare scholen ook de bijzondere scholen te financieren. Dat is een uitvloeisel van het hoofdbeginsel vervat in art. 6 van de grondwet bepalende dat een ieder recht heeft op zijn godsdienstige en andere culturele levensovertuiging. Dat artikel is ontstaan om religieuze vervolging tegen te gaan. In zijn ware gedaante behoort religie een persoonlijke levensovertuiging te zijn over de oorsprong en waarden van het leven. Maarten Luther kwam dat de slotsom dat het wezen van de godsdienst is de leer over goed en kwaad, de ethiek.

In de praktijk ligt dat heel anders. Religie is een middel bij uitstek om volgelingen te werven aan wie het aan een eigen oordeel ontbreekt. Het biedt een mogelijkheid aan anderen gezag op te leggen uit naam van iemand die nog nooit gezien is.

In Frankrijk, waar ik woon, sprak ik eens met een vakkundige metselaar van Marokkaanse origine hierover. De man was zijn zelfverzekerdheid onmiddellijk kwijt, verzonk in een soort trance en prevelde voor zich heen ‘Hij houdt meer van jou dan je vader, moeder, broer of zuster.’

Hier ligt de kern van het probleem, het misbruik van de vrijheid van godsdienst. Waarom wordt de Satanskerk het recht op godsdienstvrijheid met alle voordelen die het biedt onthouden en de islamitische moskee niet? Waarom laten bestuurders zich als verlamde geesten zien die geen oordeel meer hebben zodra het recht op godsdienstvrijheid op tafel wordt gelegd? Waarom mogen wij niet vaststellen dat van een religie gevaar kan uitgaan, niet alleen door radicalisering, maar ook en misschien vooral door de veel sluwere, veel bedektere vorm van het te doen voorstellen als een vredelievende beweging die de ware boodschap verbergt, namelijk door het geloof in de onzichtbare te misbruiken voor het verwerven van wereldse heerschappij, het opleggen van geboden en verboden strijdig met onze grondwet?

Martien Schreurs kan puur wiskundig gelijk hebben dat een onmachtige overheid met twee maten meet door art. 23 van de grondwet te negeren, de geldkraan dicht te draaien. Het is echter zijn blinde vlek dat de religie misbruikt kan worden door technisch goed onderwijs aan te bieden waarmee onwelgevallige  indoctrinatie gemaskeerd wordt. De overheid heeft daar signalen over. De weigering van de school om het burgerschapsonderwijs op orde te hebben is veelzeggend. Wat er speelt is het gevaar van misbruik, de daarmee verbonden risico’s.

Waarom heeft Nederland islamitisch onderwijs nodig zoals een verdwaalde wethouder in Amsterdam en kennelijk ook Martien Schreurs meent? Dan zal er rust over ons komen hoor ik hen al denken. Maar die rust is bedrieglijk, want daar is dat onderwijs niet op uit.

Nieuwsuur en de NRC hebben onderzoek gedaan naar het islamitisch onderwijs in Nederland. De resultaten zijn schokkend. Nu wordt er voorgesteld om art. 23 van de Grondwet te wijzigen. Dat artikel bepaalt in lid 7 dat ook het het bijzonder onderwijs, lees godsdienstig onderwijs, door de overheid bekostigd wordt. Wat vooral opvalt bij de reacties van de politici op de uitslagen van het onderzoek is niet zozeer dat men geschokt is, hoe had het anders kunnen zijn, maar vooral de naïviteit die daaruit spreekt. De onderwijsinspectie zag er geen kwaad in, deed niets, evenals het openbaar ministerie, deed ook niets. Een geraadpleegde juriste, die kennelijk daar een mening over mocht hebben, verkondigde dat er geen strafbare feiten waren gepleegd.

Hoe kan dat vraagt een weldenkende burger zich af, als er in het onderwijs geleerd wordt dat ongelovigen gedood mogen worden. Ook de meest vreselijke lijfstraffen zoals stenigen en onthoofding met het zwaard worden kinderen als toepasbare keuzemogelijkheden bijgebracht voor iemand die de doodstraf verdiend. Ook wordt kinderen bijgebracht waarom iemand de doodstraf verdient wegens feiten die ons wetboek van strafrecht niet kent, om er maar over te zwijgen dat ons wetboek de doodstraf helemaal niet kent.

Het gewraakte onderwijs waartegen niets is gedaan bestaat in Nederland al sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw. En nu is plotseling iedereen geschokt zonder dat men er een oplossing voor heeft. Er wordt geopperd dat art. 23 van de Grondwet aangepast moet worden. Echter dat zal hooguit een lapmiddel zijn dat de kern van het probleem niet raakt en dus ook niets zal oplossen. Men kan in Nederland ook zonder geldelijke bijdrage van de overheid kinderen de meest gruwelijke dingen onderwijzen als het maar gebeurt in de vorm van godsdienstbelijdenis.

Het is een trieste constatering hoe gezagsdragers, politici, inspecties, officieren van justitie, rechters, gezaghebbende juristen een blinde vlek hebben voor hoe ze op het verkeerde been gezet worden. Dat verkeerde been is misschien art. 23 van de Grondwet. Maar dat artikel is slechts een uitvloeisel van de basisgedachte van onze grondwet zoals dat verwoord wordt in art. 6 van de Grondwet. Artikel 6 van de Grondwet legt naast andere geloofsovertuigingen expliciet het recht op godsdienstvrijheid vast. Weliswaar houdt art. 6 een slag om de arm, namelijk dat het recht om een geloof te belijden geldt behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet. Dat betekent echter dat alleen de wetgever tegen dergelijke onwelgevallige gedragingen kan opkomen. Kortom, de rechter, de officier van justitie, de inspectie, de minister kan dit niet. Het verbieden van een godsdienstuitoefening wegens daarin uitgedragen gedachten, ook al zijn die in strijd met bestaande wetten, is op grond van de Grondwet onmogelijk. Dat kan alleen als dat specifiek in een aparte, afzonderlijke, nieuw te ontwerpen wet wordt aangepakt.

Dat is een praktische onmogelijkheid gelet op de wijze waarop wetten tot stand komen. Een dergelijke wet komt nooit met een hamerslag door de volksvertegenwoordiging. Als men nagaat dat het voorstel tot wijzing van de alimentatieplicht zo om en nabij dertig jaar in de la is blijven liggen, tegengewerkt door de vrouwenlobby, kan men zich voorstellen hoe dat met dat aanpakken van godsdienstonderwijs zal gaan. Zeker als men bedenkt dat er gepleit wordt voor leerstoelen op onze universiteiten om de met onze wet strijdige sharia wetgeving aan studenten te onderwijzen.

Zo wordt beter begrijpelijk waarom rechters, beleidsmensen, inspecties en zo verder zich niet kunnen of zich niet durven uit te spreken tegen weerzinwekkend lesmateriaal.

Het moge duidelijk zijn dat allereerst artikel 6 van de Grondwet op de schop moet en niet alleen artikel 23.

Wanneer komt men tot het inzicht dat men zich met die godsdienstvrijheid in eigen voet schiet? Men leze hierover mijn boek Europa’s ondergang, uitgebracht bij Uitgeverij Aspekt te Soesterberg onder ISBN nummer 978-94-6338-579-4.